سالم زیبا

هپاتیت سی (به انگلیسی: Hepatitis C) نوعی عفونت است که عمدتاً کبد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ویروس هپاتیت سی (HCV)علت این بیماری است.[1]هپاتیت سی اغلب هیچ علائمی ندارد، اما عفونت مزمن موجب زخم شدن کبد می‌شود، و پس از چند سال به سیروز کبد می‌انجامد. در بعضی موارد، افراد مبتلا به سیروز کبد همچنین دارای نارسایی کبد، سرطان کبد، و یا عروق بسیار متورم مری و معده می‌باشند که این مورد آخر می‌تواند منجر به خونریزی تا حد مرگ شود. .[1]

افراد اغلب از طریق تماس خونی ناشی از استعمال درون وریدی مواد مخدر، تجهیزات پزشکی ضد عفونی نشده، و تزریق خون به هپاتیت سی مبتلا می‌شوند. به صورت تخمینی 130 تا 170 میلیون نفر در سراسر جهان به هپاتیت سی مبتلا هستند. دانشمندان در دهه 1970 تحقیقات در مورد HCVرا آغاز کردند و در 1989 وجود این بیماری را تأیید نمودند.[2] این ویروس به عنوان عامل بیماری در سایر حیوانات شناخته نشده است.

اینترفرون و ریباویرین داروهای استاندارد برای HCV هستند. بین 50? تا 80? افرادی که با این داروها تحت معالجه قرار می‌گیرند، درمان می‌شوند. کسانی که به سیروز یا سرطان کبد دچار می‌شوند، ممکن است به پیوند کبد نیاز پیدا کنند، ولی ویروس اغلب پس از پیوند مجدداً عود می‌کند.[3] هیچ واکسنی برای هپاتیت سی وجود ندارد.

انواع هپاتیت C

هپاتیت C نوعی بیماری واگیردار کبدی است که افراد با شدت های مختلف به آن مبتلا می شوند، در بعضی از افراد این بیماری فقط چندهفته عمر دارد، درحالیکه در دیگر افراد این بیماری برای مدت یک عمر همراهشان بوده و زندگی آنها را بصورت جدی تهدید می نماید. این بیماری در نتیجه آلوده شدن به ویروس عامل هپاتیت سی (HCV) رخ داده و در درجه اول از طریق تماس با خون آلوده وارد بدن می شود. هپاتیت C می تواند مزمن و یا حاد باشد.هپاتیت ب

هپاتیت C حاد – این نوع هپاتیت بیماری کوتاه مدتی است که در 6 ماه اول آلوده شدن به این ویروس رخ می دهد و برای چند هفته باقی می ماند. در اکثر افراد هپاتیت C حاد تبدیل به هپاتیت C مزمن می شود.
هپاتیت C مزمن – این نوع هپاتیت بیماری بلندمدتی بوده و زمانی رخ می دهد که ویروس هپاتیت C مدتی طولانی در بدن فرد باقی می ماند. عفونت ویروسی هپاتیت C می تواند باعث مشکلات جدی کبدی از قبیل سیروز کبدی و یا سرطان کبد شود.

علایم هپاتیت C

بیماری هپاتیت C عموما علامتی از خود نشان نمی دهد. زمانیکه بیماری علامتی داشته باشد، این علایم می تواند شامل:

خستگی
تب

تهوع و اشتهای کم
درد مفاصل و ماهیچه ها
زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها
مدفوع زرد یا کم رنگ

دلایل بیماری و افراد در خطر

بیماری هپاتیت C زمانی رخ می دهد که شما آلوده به ویروس عامل این بیماری (HCV) باشید. شما زمانی آلوده به ویروس عامل هپاتیت C می شوید که خون فرد آلوده به آن وارد بدن شما شود. راههای ورود شامل:
از طریق سوزن آلوده به خون فردیکه هپاتیت C دارد
از طریق زخمی که برروی پوست بوده و خون آلوده برروی آن بریزد
خون فرد آلوده با چشم و یا دهان شما در تماس باشد
افرادیکه در خطر ابتلا به بیماری هپاتیت C‌هستند شامل:

معتادان تزریقی که از سرنگ و سوزن مشترک استفاده می کنند.
رابطه جنسی محافظت نشده با فرد مبتلا به هپاتیت C.
افرادیکه در بخش درمانی کار می کنند.
کودکان زاده شده از مادر آلوده به ویروس هپاتیت C.
دریافت طب سوزنی و یا خالکوبی (تاتو) با سوزن های آلوده.
دریافت عضو از فرد مبتلا به این بیماری.
افرادیکه وسایل شخصی مشترک همچون تیغ و یا مسواک مشترک با فرد آلوده به ویروس دارند.
افرادیکه برای مدت طولانی دیالیز می شده اند.
راههایی که هپاتیت C از آنها منتقل نمی شود، شامل:

عوارض کورتاژ و نحوه عمل جراحی کورتاژ

کورتاژ جنین (Curettage) عملی است که برای تخلیه بقایای جنین سقط شده در رحم انجام می‌شود. عفونت رحم و پاره شدن دیوراه رحم از عوارض کورتاژ است.

به خارج کردن بقایای جنین سقط شده از داخل رحم عمل کورتاژ گفته می‌شود. از نظر پزشکی این عمل به معنای تراشیدن جدار داخلی رحم می‌باشد. اگر سقط جنین در اوایل بارداری برای شما اتفاق بیفتد شاید نیاز به انجام این عمل نباشد و با مصرف قرص‌های خاص یا تزریق آمپول پروستادین بتوانید به دفع جنین بپردازید ولی در صورتی که سقط جنین پس از سه ماهه اول بارداری برای شما اتفاق بیفتد، احتمالا پزشک شما برای کاهش خطر خونریزی و خارج کردن کامل بافت جنین، عمل کورتاژ را برای شما لازم بداند. این عمل به دو صورت سنتی و ساکشنی انجام می‌گیرد؛ در هر دوی این روش‌ها پزشک اسپکولوم (اسپکولوم (speculum) وسیله‌ای است که جهت کنار زدن بافت‌ها و فراهم آوردن دید بهتر ناحیه مورد نظر به هنگام معاینه استفاده می‌شود که پرکاربردترین این ابزار، اسپکولوم واژینال است) را وارد واژن می‌کند و دهانه‌ی رحم را با محلول ضدعفونی کننده تمیز و سپس بی‌حس می‌نماید. در روش کورتاژ ساکشنی، پزشک با وارد کردن لوله‌ی مخصوص به داخل رحم، بقایای جنین را به کمک مکش از درون رحم شما خارج می‌نماید. اما در روش سنتی این عمل، پزشک به وسیله ابزاری که کورت نامیده می‌شود (کورت (Curette) ابزاری قاشق‌ مانند است که جهت تراشیدن بافت‌ها و یا بافت‌برداری استفاده می‌شود. در خصوص انجام این عمل، کورت مربوطه کورت رحمی نامیده می‌شود که از آن جهت تراشیدن رحم و نمونه برداری از بافت پوشاننده رحم استفاده می‌شود.)، درون دیوراه رحم را می‌تراشد. این عمل معمولا در بیهوشی کامل انجام گرفته و حدود 15 الی 20 دقیقه زمان می‌برد.

کورتاژ 

مراقبت ‌های بعد از انجام کورتاژ

اولین توصیه پس از انجام این عمل این است که تا دو هفته پس از آن، رابطه جنسی نداشته باشید. دردهای شکمی ممکن است به مدت یک روز در شما مشاهده و ادامه پیدا کند. در صورت ادامه پیدا کردن دردها و مشاهده خونریزی تا دو هفته پس از انجام عمل، حتما با پزشک خود مشورت نمائید. معمولا چند ساعت پس از عمل می‌توانید فعالیت‌های روزانه خود را از سر بگیرید.

عوارض کورتاژ جنین چیست؟

انجام این عمل می‌تواند عوارض کوتاه یا بلند مدتی به همراه داشته باشد که در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد. ولی در نظر داشته باشید اگر پزشک شما انجام این عمل را برای شما لازم دانست باید آن را بپذیرید و انجام دهید، چرا که دیر اقدام کردن می‌تواند عوارض بسیار بدتر و خطرناک‌تری به همراه داشته باشد.

عوارض کوتاه مدت

عفونت رحم: واژن محیط آلوده و رحم محیطی مناسب برای رشد و فعالیت میکروب‌های واژن است. بدین ترتیب عفونت ایجاد شده در رحم می‌تواند به لوله‌های رحمی منتقل شده و باعث نازایی گردد. البته در صورت انجام این عمل در بیمارستان‌ها، احتمال این پیشامد بسیار کم می‌باشد و در اغلب موارد جای نگرانی نیست.

پاره شدن دیواره رحم: به علت نازک شدن دیواره رحم در دوران بارداری، اگر انجام این عمل توسط فرد بی تجربه و به صورت تهاجمی انجام شود، احتمال پارگی دیواره رحم و به تبع آن بروز خونریزی شدید وجود خواهد داشت.

آسیب دیدگی روده‌ها: گاهی ابزار کورتاژ ممکن است به روده‌ها آسیب برساند و اگر پارگی روده‌ای تشخیص داده شود می‌توان آن را ترمیم کرد. در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، این آسیب دیدگی می‌تواند سبب عفونت داخل شکمی، آبسه‌های لگنی و نازایی می‌شود.

عوارض بلند مدت

سندرم آشرمن: تنها عارضه بلند مدت این عمل سندم آشرمن می‌باشد که در اثر آن لایه‌های داخلی رحم به یکدیگر چسبیده و سبب کاهش یا قطع خونریزی ماهانه شده و در نهایت باعث نازایی قطعی می‌شود.

شرایط انجام عمل کورتاژ چگونه است؟

انجام این عمل در کشور ما نیاز به مجوز رسمی از پزشکی قانونی دارد. مجوز لازم در این خصوص تا 18 هفتگی بارداری و در صورتی که آزمایش‌های غربالگری سه ماهه اول بارداری بررسی گردیده و شمارش کروموزوم‌های جنین و انجام تست آمنیوسنتز نشان‌دهنده برخی ناهنجاری‌ها باشند، صادر می‌شود. ناهنجاری‌های مورد نظر می‌تواند شامل تشکیل نشدن سر، کلیه‌ها، مثانه، معده، دست‌ها یا پا، حاملگی پوچ، بیرون زدگی مغز از سر یا استقرار روده‌ها خارج از شکم باشد که همه‌ی این موارد با انجام سونوگرافی قابل تشخیص هستند.

بررسی‌های کارشناسان ورزشی و حوزه روانشناسی کودک نشان می‌دهد که شروع ورزش باید در سن مناسب انجام شود. ورزش آمادگی جسمانی و اعتماد به نفس کودکان را بالا می‌برد، اما باخت در سنین پایین می‌تواند تاثیرات منفی روی روحیه آنها بگذارد.

بچه‌ها که از آب و گل در می‌آیند، خانواده‌ها شروع می‌کنند به برنامه‌ریزی. پدر کلاس موسیقی پیشنهاد می‌کند و مادر اصرار دارد که بچه قبل از هر چیزی باید به کلاس زبان خارجه برود. کلاس‌های نقاشی، مجسمه‌سازی و … هم که باید جزء برنامه باشد. بعضی از این خانواده‌ها هم که به ورزش علاقه‌مندند، کلاس‌های ورزشی را برای آنها در نظر می‌گیرند؛ از شنا و ژیمناستیک گرفته تا فوتبال، والیبال و… تصور هم این است که اگر این کلاس‌ها را زودتر برای بچه‌ها شروع کنند، آنها موفق‌تر می‌شوند.

دیده شده دختر یا پسر بچه‌ای که هنوز نمی‌تواند بعضی از کلمات را ادا کند، در کلاس‌های ورزشی دیده می‌شود؛ بچه هایی که مجبورند حرکاتی انجام دهند که از عهده‌اش برنمی‌آیند. به نظر می‌رسد خانواده‌ها در آموزش دیدن بچه‌ها عجله دارند و شاید دلیل این اتفاق مشاوره‌های اشتباهی باشد که به آنها داده می‌شود. البته تبلیغات درآمدزایی باشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی هم در این موضوع بی‌تاثیر نیست. آنها برای درآمدزایی بیشتر خانواده‌ها را ترغیب می‌کنند که از سنین پایین فرزندان‌شان را در کلاس‌های آموزشی ثبت‌نام کنند.

اما بررسی‌های کارشناسان ورزشی و حوزه روانشناسی کودک نشان می‌دهد که شروع ورزش باید در سن مناسب انجام شود. ورزش آمادگی جسمانی و اعتماد به نفس آنها را بالا می‌برد، اما باخت در سنین پایین می‌تواند تاثیرات منفی روی روحیه بگذارد. بچه‌ها در هر سنی نمی‌توانند حرکات خاصی انجام بدهند. حرکت ساده بستن بند کفش‌ها در سنین پایین اتفاق نمی‌افتد چه برسد به حرکاتی مثل ورزش‌های ژیمناستیک یا ورزش‌های دیگر. ناتوانی در انجام این حرکات به طور حتم تاثیرات مخربی بر روحیه بچه‌ها می‌گذارد که تنفر از ورزش ابتدایی‌ترین این تاثیرهاست.

در این سن، ورزش ممنوع

کارشناسان معتقدند تا قبل از هشت سالگی ورزش برای بچه‌ها ممنوع است. آنها می‌گویند در این سن بازی کردن و طراحی انواع بازی‌ها بهترین کمک برای رشد جسمانی و درگیر کردن بچه‌ها با فعالیت‌های بدنی است. در کشورهای پیشرفته بازی‌هایی طراحی شده که به رشد استخوانی بچه‌ها کمک می‌کند. پریدن از روی مانع‌ها،  آویزان شدن از وسایل بازی، رد شدن از تونل‌های روباز، دویدن‌های مارپیچی و… از انواع این بازی‌هاست. متخصصانی که این بازی‌ها را طراحی کرده‌اند، به این موضوع توجه داشته‌اند که همه اعضای بدن بچه‌ها از استخوان‌ها گرفته تا عضله‌ها درگیر فعالیت شوند. آنها می‌گویند در این سنین بهتر است بازی در حدی باشد که انرژی بچه‌ها تخلیه شود. این گروه مخالف کلاس‌های آمورزشی هستند و نظرشان این است که یادگیری یکی، دو مهارت بچه‌ها را خسته و کسل می‌کند و همه بدن آنها را درگیر نمی‌کند.

شنا استثناست

بعضی کارشناسان می‌گویند بچه‌ها در سن شش سالگی می‌توانند ورزش‌هایی مثل شنا و ژیمناستیک را شروع کنند اما ورزش‌های دیگر حتما باید از هشت‌سالگی آغاز شود. البته شنا برای سنین پایین هم مانعی ندارد به این شرط که مربی یا خانواده، بچه را مجبور نکنند که تکنیک خاصی را یاد بگیرد. بازی در آب و حرکات‌هایی که خود بچه‌ها انجام می‌دهند خیلی بیشتر از آموزش کرال پشت و شنای قورباغه و پروانه می‌تواند به آنها کمک کند. بعضی از بچه‌ها با آموزش‌های اشتباه مربیان از آب و شنا می‌ترسند و برای همیشه از این دو فراری می‌شوند.

اگر اجازه داده شود که کودک کم‌کم و بدون اصرار بزرگ‌ترها وارد آب شود و فقط بازی کند، راحت‌تر می‌تواند با آن رابطه برقرار کند. این جمله بزرگترها که «تو حتما باید شنا یاد بگیری» حالت تدافعی در بچه‌ها ایجاد می‌کند. پرت کردن بچه‌ها در آب هم بدترین راه آموزش آنها و غلبه بر ترس‌شان است؛ کاری که بعضی از خانواده‌ها انجام می‌دهند.

12 سالگی؛ در این سن ورزش‌تان را انتخاب کنید

تحقیقاتی که کارشناسان انجام داده‌اند نشان می‌دهد در 10 تا 12 سالگی بچه‌ها راه‌شان را انتخاب می‌کنند. آنها که روحیه گروهی بیشتری دارند، رشته‌هایی مثل فوتبال، والیبال و بسکتبال را انتخاب می‌کنند و بعضی‌ها هم دوست دارند ورزش‌های انفرادی را انجام بدهند. البته این انتخاب بستگی به این دارد که بچه در چه شرایطی فعالیت کرده  در دوران برگزاری جام جهانی فوتبال گرایش‌ها به این رشته بیشتر است.

در این سن اگر دیگر تیم‌های ملی کشوری که بچه‌ها آنجا زندگی می‌کنند، نتیجه خوبی گرفته باشند، بچه‌ها آن رشته را انتخاب می‌کنند، نمونه‌اش در خود ایران اتفاق افتاد؛ سال گذشته بعد از بازی‌های تیم ملی والیبال در لیگ جهانی، تعداد بچه‌هایی که در کلاس‌های والیبال ثبت‌نام کرده بودند، رشد قابل‌توجهی داشت.

قدمت عمل ایمن‌سازی به صدها سال پیش بازمی‌گردد. راهبان بودایی برای کسب ایمنی دربرابر نیش مار، سم آن را می‌نوشیدند و چینی‌ها در قرن 17 آبله‌کوبی انجام می‌دادند؛ یعنی برای ایمن شدن دربرابر آبله، اندکی از عفونت آبله گاوی را ازطریق پوست وارد بدن خود می‌کردند.

ادوارد جنر که در غرب پایه‌گذار واکسیناسیون شناخته می‌شود، در سال 1796 یک پسر 13 ساله را با واکسن آبله گاوی مایه‌کوبی کرد و ایمنی‌سازی علیه بیماری آبله را به دیگران نشان داد. در سال 1798، نخستین واکسن آبله ساخته شد. در قرن‌های 18 و 19، کاربرد سیستماتیک ایمنی‌سازی جمعی دربرابر آبله، میزان ریشه‌کنی این بیماری را در سال 1979 به اوج خود رساند.

آزمایش‌های لویی پاستور منجر به توسعه‌ی واکسن زنده ضعیف‌شده‌ی وبا و واکسن غیرفعال سیاه‌زخم شد (به‌ترتیب در سال‌های 1897 و 1904). واکسن طاعون نیز در اواخر قرن 19 ساخته شد. در فاصله‌ی سال‌های 1890 تا 1950، توسعه‌ی واکسن‌های ضد باکتری گسترش پیدا کرد و یکی از واکسن‌هایی که در آن زمان ساخته شد، واکسن ب‌ث‌ژ (باسیل کالمت گوئرین) بود که هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در سال 1923، الکساندر گلنی روشی را برای غیرفعال کردن سم کزار با استفاده از فرمالدهید تکمیل کرد. در سال 1926، از همین روش برای توسعه‌ی واکسنی علیه اسهال استفاده شد. توسعه‌ی واکسن سیاه‌سرفه بیشتر طول کشید و یک واکسن سلولی کامل برای نخستین بار در آمریکا در سال 1948 مجوز دریافت کرد.

روش‌های کشت بافت ویروسی در سال‌های 1950 تا 1985 توسعه پیدا کرد و منجر به ابداع واکسن غیرفعال فلج اطفال (سالک) و واکسن زنده ضعیف‌شده خوراکی فلج اطفال (سابین) شد. ایمنی‌سازی گسترده دربرابر فلج اطفال، این بیماری را از بسیاری از کشورهای جهان ریشه‌کن کرد. در ادامه، از سویه‌های ضعیف‌شده‌ی سرخک، اوریون و سرخچه برای تولید واکسن استفاده شد.

واکسن

با وجود دستاوردهای عظیم برنامه‌های ایمن‌سازی، همیشه برخی از گروه‌ها دربرابر واکسیناسیون مقاومت کرده‌اند. اواخر دهه‌ی 1970 و 1980، افزایش دعاوی قضایی مرتبط با واکسن‌ها موجب کاهش سودآوری تولید واکسن و کاهش شمار شرکت‌های تولید‌کننده‌ی واکسن شد.

دو دهه‌ی گذشته، عصر کاربرد ژنتیک ملکولی و افزایش دانش در زمینه‌ی ایمونولوژی، میکروبیولوژی و ژنومیک مورد استفاده در علم تولید واکسن بوده است. موفقیت‌های حاضر شامل توسعه‌ی واکسن‌های نوترکیب هپاتیت B، واکسن غیرسلولی سیاه‌سرفه (که به‌جای کل سلول فقط ترکیباتی از آن را دارد و احتمال بروز واکنش‌های منفی دربرابر آن بسیار کمتر است) و توسعه‌ی تکنیک‌های جدیدی برای تولید واکسن آنفلوآنزای فصلی است.

ژنتیک مولکولی، مسیری روشن بر علم واکسن گشوده است. ازجمله پیشرفت‌های مهم در این زمینه، توسعه‌ی سیستم‌های جدید تحویل دارو (مانند واکسن‌های DNA، وکتورهای ویروسی، واکسن‌های گیاهی و فرمولاسیون‌های موضعی)، مواد کمکی جدید، توسعه‌ی واکسن‌های اثربخش سل و واکسن‌های محافظت‌کننده دربرابر سیتومگالوویروس (CMV)، ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)، ویروس سین‌سیشیال تنفسی (RSV)، بیماری استافیلوکوک، استرپتوکوک، آنفلوآنزای پاندمی، شیگلا، HIV و شیستوزمیازیس بوده است. واکسن‌های درمانی نیز ممکن است به‌زودی برای آلرژی‌ها، بیماری‌های خودایمنی و اعتیاد در دسترس قرار گیرد.

سیستم ایمنی 

سیستم ایمنی، شبکه‌ای از سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌هایی است که با هم کار می‌کنند تا از بدن دربرابر اجرام مضر دفاع کنند. وقتی باکتری‌ها، ویروس‌ها و دیگر اجرام وارد بدن می‌شوند، تکثیر می‌یابند و به بدن حمله می‌کنند. این تهاجم، عفونت نامیده می‌شود و عفونت موجب بیماری می‌شود. سیستم ایمنی ازطریق مبارزه با اجرام مهاجم از بدن دربرابر بیماری محافظت می‌کند.

سیستم ایمنی همیشه در بدن درحال گشت‌زنی است. وقتی به یک جرم مهاجم برخورد می‌کند، به آن حمله می‌کند. این عمل، پاسخ ایمنی نام دارد. در ابتدا سیستم ایمنی هشدار می‌دهد که در قسمتی از بدن عفونتی رخ داده است. در ادامه، آنتی‌بادی‌هایی برای مقابله با عفونت تولید می‌شوند. این فرایند ممکن است چندین روز طول بکشد. آنتی‌بادی‌ها به اجرام حمله می‌کنند و آن‌ها را از بین می‌برند. پس از آن، سیستم ایمنی، آن جرم را به‌خاطر می‌سپرد. اگر جرم دوباره به بدن حمله کند، بدن آن را شناسایی می‌کند و به‌سرعت آنتی‌بادی‌های مخصوص به‌سوی او می‌فرستد؛ بنابراین فرد بیمار نخواهد شد. این حفاظت علیه یک بیماری خاص، ایمنی نامیده می‌شود. در بسیاری از موارد، ایمنی به شرح گفته‌شده برای کل زندگی تداوم خواهد داشت.